Blogumu özledim:) ve Prensesin Uykusu

Hergün aramayı düşünüpde birtürlü arayamadığım arkadaşım gibi oldu. Hep aklımda ama elim bir türlü gitmiyor, aradığım da da ne diyeceğimi bilemediğim.
Konu açılmışken ben telefonda konuşmayı gerçekten sevmem, evde biri varsa telefon çaldığında hiç hamle yapmam, beni bir hipnoz tedavisine alsalar kim bilir altından ne çapanoğlu çıkar bilmem:)
Hele bir de "uzun zamandır aramıyorsun" sitemiyle karşılaşmak vardır ya, tam aramışsın ilk duyduğun cümle bu olunca buz gibi soğurum bir daha da ne zaman ararım onu bilinmez.
Bloguma epeydir yazamadaım derken konuyu nereye getirdi bilinçaltım kendim de şaşırdım. aslında bu da bir terapi yöntemi, hiç düşünmeden yazmak bilinçaltımızdan gelen gizli mesajlardır. Ben de buna takmışım kafayı meğer haberim yok:)

Neyse gerçekten bu ara birşeyler yazmak istiyorum epey de film seyrettim tam bahsetmelik ama dergilerden fırsat kalmadı. Artık dergiler oldu:) Ajanda'ya kardeş yaptım.
Playbarn grubu için anne babalara yönelik acayip keyifli yazı ve paylaşımların olduğu ve ilk sayısı Ocak'ta çıkacak bir dergi bu. Tasarımını yapıyorum aynı Ajanda'daki gibi. Ama bu sefer her sayfayı boya badana, duvar kağıdı, rengarenk renklerle süslüyorum. Blog camiamizdan pek değerli yazar arkadaşlarımızda ekipteler ve nasıl güzel yazılar hazırladılar bilseniz.

Bu aralar Av Mevsimi eleştrileri ve tanıtım yazıları dolu heryerde. Bir iki hafta önce yine bir başa Türk filmi daha vizyondaydı. Çağan Irmak'ın Prensesin Uykusu filmi. Sanırım çok ses getirmedi bu film. Türk filmi merakımdan gidip seyrettim. Genel olarak baktığımda pozitif yaklaşımın önemini vurgulayan bir hikayeye sahip.
Fantastik öğelerle de süslenmiş zaman zaman ama çok zorlamamışlar bu yönden. Görsel olarak fark yaratılmaya çalışılmış, masalsı yaklaşımlarda bulunulmuş ama bence havada kalan ve bütünde yer bulamamış üvey evlat sahneler bunlar. Birtek Aziz'in çocukluğunun anlatıldğı animasyon çok güzeldi hakkını vermek gerek.

Açılışta tanıştığımız Aziz karakteri iyimser düşüncenin temsilcisiyken komşusu Seçil ise kötümserliği temsil ediyor. İkisi de hayatta hep mücadelesi olan karakterler. Aziz babasının annesini öldürmesi üzerine yetimhanede büyüyen ve oradaki arkadaşıyla bir evi paylaşan kütüphane görevlisi, Seçil ise ilkokul çağındaki kızıyla kocasından kaçan bir kuaför.

Bu iki karakterin dolduramadığı senaryoyu çok zekice bir planla ve oyuncu seçimiyle dişe dokunur hale getirmeyi başarmış Çağan Imak.

Eski Yeşilçam yönetmenlerinden Kahraman rolüne Genco Erkal pek yakışmış. Onun olduğu sahneler filmin zirve yaptığı anlardı. Kahraman bey bir dönem şaşalı bir sinema hayatından sonra düşüşe geçmiş, unutlmuş, yaşlı ve yalnız yaşayan biri. Ölümü bekliyor, gel gör ki fiziken de pek sağlam. Bu durumda kendi başının çaresine kendisi bakmak durumunda ama intihar da edemiyor.

Aziz, Seçil'e kendini farkettirme ve sevdirme mücadelesinde, Seçil hastanelik olan kızının mücadelesinde, Kahraman ise ölümle pazarlık peşinde özet olarak.
İyi düşün iyi olsun fikrini sonuna kadar savunan ve örneklerle ortaya koyan bir film. Neden olmasın. Bazen bunu hatırlamak iyi oluyor. Özellikle Genco Erkal için seyredilir.

Buarada son günlerde yeni bir yönetmenle tanıştım. Bir türlü yanına gidemiyordum nasıl bir spekülasyon varsa ortamda birtürlü elim varmıyordu. Başka bir yazıda bahsedeceğim kendisinden. Bu yönetmeni ya çok sevenler vardır ya da hiç sevmeyenler. Ben şuursuzca sevmeyenlerdendim, nedenini ben bile bilmiyorum. Anladınız herhalde Woody Allen'dan bahsediyorum. Onu tanımaya başladım ve önyargının ne fena birşey olduğunu birdaha anladım:) Başka yazıda yazıcam.

Birde tesadüf eseri üst üsre Coen kardeşlerin filmlerini izliyorum bu da bir başka yazı konusu. Bunlarda hep belli kadrolarla çalşıyorlar bu da ayrı zevk veriyor. Hani Fargo'daki polis kadın var ya Frances McDormand, seyrettiğm her filmde var mesela, aileden gibi oldu kadıncağız benim için. Ama filmler bir harika. Buna da ayrıca değineceğim.

Bugünlük bu kadar.